|
31/8/2024
|
Όταν σημάνει η καμπάνα
|
του Βασίλη Καφίρη
|
|
|
Στη λαϊκή συνείδηση, το γρήγορο, έντονο και παρατεταμένο χτύπημα της καμπάνας αποτελεί επίκληση στην αλληλεγγύη· άνθρωποι σπεύδουν ομοθυμαδόν να συγκεντρωθούν στην πλατεία του οικισμού, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, με σκοπό να συνδράμουν στην συντεταγμένη προσπάθεια για την αντιμετώπιση κάποιου κινδύνου. Σπεύδουν χωρίς δισταγμό κι ας μη γνωρίζουν τι συμβαίνει. Ενώνονται κι έτσι όλοι μαζί κατανικούν τον φόβο που κουβαλάει ο καθένας μέσα του. Και μέσα σε εκείνες τις δραματικές στιγμές που ακολουθούν, γεννιόνται οι αληθινοί ήρωες· την ώρα που αναμετρώνται η ανάγκη και ο φόβος. Η θυσιαστική πράξη των ηρώων υπηρετεί έναν ανώτερο σκοπό (τέλος): Αγάπη, Πατριωτισμός, Φιλότιμο...
Αδιαφορώντας για οποιαδήποτε επίκληση στην αλληλεγγύη, το μήνυμα της ψηφιακής καμπάνας του 112 προτρέπει -και ίσως διατάζει- τον λαό να εκκενώσει, παραδίδοντας βωμούς και εστίες στον κίνδυνο· ένα μήνυμα που σπέρνει τον πανικό, προωθεί τη διάλυση των κοινωνικών δεσμών και αποθεώνει το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»: σπεύσε να σωθείς αδιαφορώντας για ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Αλίμονο! Η άτακτη φυγή, εκτός από στάχτη και αποκαΐδια, γεννάει δειλούς, φίλαυτους και αδιάφορους πολίτες.
Δεν είναι μόνο τα σπίτια που καίγονται και οι περιουσίες που χάνονται. Αυτά έβαζαν όλοι πλάτη και τα φτιάχνανε ξανά. Πιο σημαντικό και κρίσιμο είναι το είδος των ανθρώπων που γεννιέται μέσα από τα χαλάσματα. Έλεγε ο Επίκτητος, «τον σοφό, ούτε η φτώχεια ούτε η λύπη τον εμποδίζουν ούτε αυτά τα πράγματα που βγάζουν από το δρόμο και γκρεμοτσακίζουν τους άπειρους. Εσύ νομίζεις ότι εκείνος καταβάλλεται από τις συμφορές. Αντιθέτως, αυτός τις χρησιμοποιεί». Το σύγχρονο συγκεντρωτικό κράτος έχει στερήσει από τις κοινωνίες τη δυνατότητα να οργανώνονται, να διοικούνται και να επιχειρούν ανεξάρτητα σε όλα τα επίπεδα. Έχοντας προηγηθεί η σταδιακή αποψίλωση της τοπικής αυτοδιοίκησης από πόρους και η αφαίρεση από τις τοπικές κοινωνίες κάθε δυνατότητας αυτοδιοίκησης, εμποτίζεται στον λαό η ιδέα πως μόνο η κεντρική εξουσία μπορεί να παρέχει, αλλά και πως ο ίδιος ο λαός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που ελλοχεύουν απειλώντας την ευημερία, ως και τη ζωή του.
Το κράτος, αφού πρώτα παρέλυσε τις τοπικές κοινωνίες, πλέον χρησιμοποιεί τον πανικό για να ρευστοποιεί κάθε προσπάθεια λαϊκής συγκρότησης και να χειραγωγεί τον λαό. Όμως ο λαός οπλισμένος με αλληλεγγύη μπορεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία κάθε κίνδυνο. Ακόμα και τον κίνδυνο ενός κράτους-δυνάστη.
Ο Βασίλης Καφίρης είναι μέλος της ΔΡΑΣΗΣ
|
|
|
241
|
|
|