|
21/1/2021
|
Ο Κοινοβουλευτισμός κι ο Κομματισμός στην αποικία (Μέρος δεύτερο)
|
του Γιάννη Τσίχλα
|
|
|
Η περικεφαλαία με το δάχτυλο κι ο άταφος με το μαύρο σκούφο
Συνταιριάζοντας τα τεμάχια των κρίσεων, εξυφαίνεται το πάζλ της κρισιακής κανονικότητας. Βέβαια, η τελική εικόνα αργοπορεί καθώς τα τεμάχια πέφτουν σαν το μαρτύριο της σταγόνας. Προσχεδιασμένα: Oι καταστροφές γηγενών παραγωγικών δομών, θεσμικές εκτροπές, πολιτισμική αλλοτρίωση, αφελληνισμένη παιδεία, κρατική καταστολή… χτίζουν προϋποθέσεις ανώδυνης κατάπτωσης του Ελληνισμού στο βάθος της ιστορικής εξαφάνισης. Με ένεση ευθάνατης αναισθησίας απορροφώνται οι κραδασμοί στις αποικιοκρατικές ισορροπίες του ευαίσθητου γεωπολιτικού χώρου. Συνεπιβάτες στη κατάπτωση οι Νεοέλληνες ναρκισσευόμαστε με τα γνωστά ζορμπαδιλίκια υπό το τουριστικώς παραμορφωτικό φως της γενιάς του ’30, βγάζοντας σέλφι με φόντο τα ηλιοβασιλέματα και τις άπειρες χάρες των τοπίων. Καταντήσαμε επισκέπτες των αξιοθέατων του τόπου μας, ανήμποροι να υπερασπιστούμε τη φυσική και πνευματική του ακεραιότητα, να είμαστε συνδρομητές του, τρεφόμενοι απ’ αυτόν και δημιουργώντας γι’ αυτόν.
Λιβανίζουμε επιλεκτικά κι επετειακά κάποιες απ’ τις ηρωικές παρακαταθήκες μας αυτοπροσδιοριζόμενοι ως κληρονόμοι της μεγαλύτερης ιστορίας και μυθιστορίας του κόσμου. Ψευδαισθήσεις βέβαια, καθότι, οι εξελικτικές ιδέες που γεννήθηκαν εδώ ενώ έδωσαν τα φώτα τους σ’ όλο τον κόσμο, εμείς οι ενεργοί πολίτες, τις εσωκλείουμε στις αποστειρωμένες ακαδημαϊκές κοινότητες αυτοϊκανοποιημένοι χειροκροτητές στις ωραίες παρουσιάσεις. «…αφήνουμε το στιγμιαίο να επισκιάσει το αιώνιο» αφαιρούμε το «Να μην» απ’ την αρχή της πρότασης που ανάλυσε περαιτέρω ο καθηγητής Βασίλης Καραποστόλης στις 10/11/19 καταχειροκροτούμενος ..., αν θυμάστε οι παροικούντες...
Οι ζωογόνες ιδέες και θεωρήσεις καθετοποιημένες και πακεταρισμένες ως εξεταστική ύλη, κινούνται ολοένα πιο στενόχωρα, παρά τον ευρύχωρο κοινωνικοπολιτικό χώρο. Εξιδανικευμένες, αδοκίμαστες στις καθημερινές πράξεις, χάνουν τον βιωματικό ορίζοντα, μη συμβάλλοντας στην ανασύνταξη, έστω κατ’ ελάχιστο, της συλλογικής μνήμης, της μόνης που πιστοποιεί την ύπαρξη ενός σπουδαίου Λαού σ’ αυτόν το Τόπο. Λαού που κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα υπήρξε ευτυχής, αξιοπρεπής και ικανός να πλουτίζει, με πολύ πρωτογενή παραγωγή με πολύ εμπόριο με πολύ πολιτισμό, ατενίζοντας αισιόδοξα το μέλλον του αξιοποιώντας το γεωπολιτικό του προνόμιο ως παγκόσμιος συνδετικός κόμβος.
Παρά ταύτα,
... μαντρωμένοι στο κρατικοδίαιτο κοινοβουλευτικό μάρκετ επιλέγουμε μεταξύ δυο - τριών κομματικών ιδεολογικών προσφορών απ’ το πάνω ράφι και πεντέξι εκπτωτικών - ενίοτε 2 σε1 - απ’ το κάτω, όλων... ριζοσπαστικών! Οι ελπίδες Αλλαγής, π.χ. της μεταπολίτευσης, των περιόδων της Ολυμπιάδας του 2004, το κίνημα των πλατειών κατά το 2010 - 15, εκτρώθηκαν απ’ τη λαϊκή τους μήτρα κι ενσωματώθηκαν σε κοινοβουλευτικές λογικές. Μάλλον, παρέχουμε τη δυνατότητα στα παρακμιακά κόμματα να διαχειρίζονται τις πρωτογενείς διαθέσεις καταστέλλοντας τες εν τη γενέσει τους στην... κούνια..., καλή ώρα.
Κρίνοντας πρωτίστως αυτοκριτικά, εκτιμώ ότι οι αριστερές ιδέες κρίθηκαν ανεπαρκείς στη συντήρηση κι ενίσχυση των κινηματικών δομών σε εποχές ευνοϊκές, καθόσον, διευρυνόμενη η κρίση - προστιθεμένης και της υγειονομικής - διευρύνει και το κινηματικό πεδίο. Ενώ η πραγματικότητα Δαχτυλοδείχνει ώριμες «ολιστικές πολιτικές θέσεις» χάνουμε τα τάιμινγκ, αφήνοντας να σαπίζουν καθώς, ανακυκλώνουμε «αιτήματα καθημερινότητας» ως υπόβαθρο των εκλογικών - δονκιχωτικών εφόδων προς τους θεσμικούς ανεμόμυλους.
Ζούμε συνθήκες κατοχής,
... κι αν δεν αλλάξουμε οπτική θέση θα συνεχίζουμε να εξυμνούμε το Δάχτυλο, δηλαδή τα συμπτώματα κι όχι τις αιτίες, όπως μας τις δείχνουν: Το προτεταμένο Δάχτυλο του γέρου έφιππου αρχιστράτηγου του 1821 με την περικεφαλαία, και του άλλου, του άτακτου έφιππου αρχικαπετάνιου του 1942 με το μαύρο σκούφο.
Και οι δύο: Συναρχηγοί στο στρατό των ηρώων για μια ελεύθερη πατρίδα προκοπής κι ελευθερίας, σύμβολα Εθνικών Σκοπών που αξίζει να ενστερνιζόμαστε αγωνιζόμενοι.
Και οι δυο: Ανθέλληνες, τον έναν φυλάκισαν στα γεράματα, ενώ του άλλου εξαφάνισαν το πτώμα από τρόμο μη σηκωθεί απ’ το μνήμα και … ενώ παραμένει άταφος 75 χρόνια, ακόμα πλανάται τρόμος πάνω απ’ τα κεφάλια των σύγχρονων δοσίλογων που ..., ξέρουν καλά το γιατί!
Και οι δύο: Μεγάλοι καθοδηγητές του αίματος που χύθηκε για τον Ελληνισμό, άξιοι υπεράσπισης της σεπτής μνήμης τους και των χναριών που χάραξαν στο σώμα του Τόπου.
Και για τους δυο, μαζί και του στρατού των ηρώων, προκύπτει άμεσο καθήκον αποκαθήλωσης απ’ τον μουσειακό κι επετειακό σταυρό του μαρτυρίου τους.
Και όμως γυρίζει,
... αποδείχνοντας ότι, κοινωνικές αλλαγές κατακτώνται στο αρνητικότερο περιβάλλον στις αποτρεπτικότερες συνθήκες, όταν οι Δράσεις προσανατολίζονται προς εκείνους που έχουν πραγματικές ανάγκες κι όχι μόνο δημοκρατικές ή φιλανθρωπικές ευαισθησίες, από εκείνους που κρατώντας ζωντανές τις αγωνιστικές λαϊκές διεθνικές παρακαταθήκες, επιλέγουν την εθελοντική πολιτική προσφορά ως κινηματικό μέσον.
Και ο Βασίλης Καραποστόλης επιβεβαιώνει:
«... Η δημιουργία γεννιέται πάντα μέσα στους περιορισμούς, είναι μια πράξη εκούσια στους κόλπους της αναγκαιότητας. Αν, αντιθέτως, οι περιορισμοί επιβληθούν απ’ έξω, τα πράγματα αλλάζουν πολύ. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια συμφορά του κράτους που θίγει τις τύχες καθενός, κι όχι ειδικά των επίδοξων δημιουργών. Τότε οι στερήσεις και η δυστυχία εκτός από το να πιέζουν υλικά τους πολίτες φαίνεται ότι και τους ταπεινώνουν. Είναι σαν να τους λένε ότι οι όποιες αποφάσεις τους δεν έχουν στο εξής κανένα βάρος· το αν εξαθλιωθούν περαιτέρω ή θα κρατηθούν σε μια υποφερτή κατάσταση, δεν εξαρτάται καθόλου από τι σκέπτονται και το αν θα δράσουν. Το θέμα είναι εάν και πώς θα αντιδράσει σ’ έναν τέτοιο υποβιβασμό ένα άτομο ή ένας λαός».
«Σκέψεις για την πολιτισμική ανασυγκρότηση της χώρας». Ιστοσελίδα ΔΡΑΣΗΣ 4/3/19.
Στη φουρτουνιασμένη εποχή μας υπάρχουν οι χαρτογραφημένες ιστορικές νησίδες σωτηρίας και οι επί μέρους εμπειρίες του μεταπολιτευτικού μητρώου μας με τα ιδιαίτερα ίχνη τους αποτυπωμένα. Το νέο έτος 2021 ανοίγει νέο κύκλο στο ίδιο κρισιακό σπιράλ, με δυσμενέστερες συνέπειες στο εθνικό – κοινωνικό μας ζήτημα.
Σε εποχές θανατηφόρων επιδημιών, οι πατριώτες καλούνται να συνθέσουν Εθνικό Όραμα με ανάλογες οργανωτικές δομές και υποδομές, δεδομένων όσων επειγόντων προκύπτουν ως ζητούμενα για τις αγωνιστικές εξάρσεις του άμεσου μέλλοντος.
Γιάννης Τσίχλας
|
|
|
1060
|
|
|